Lahat ay magwawakas,

Magwawakas sa luha,

Babagsak bilang luha.

At aapaw ang tinig,

Ang awit,

Ang tono,

Ang puso,

Na winasak kahapon,

Na naghihingalo ngayon,

At umaasa na bukas

Ay mabubuhay pa,

Muli….

Ikaw.
Ikaw yung tipo ng tao na ang sarap mahalin.
Ikaw yung tipo ng tao na mahirap ng pakawalan.
Ikaw kasi yung tipo ng lalaki na komportable akong magsabi ng nararamdaman.
Ikaw.
Ikaw yung tipo ng lalaki na sa ginawa ng Diyos na araw-araw, ay nagbigay ng saya sa pusong nilamon ng lumbay.
Ikaw yung lalaking nagbigay saya sa pusong minsan ng nawalan ng buhay.
Ikaw yung tao na nagpapabilis ng tibok nitong puso ko.

Ikaw.
Oo, Ikaw yung lalaki na nagdadala ng halong saya at kaba sa t’wing makakausap kita.
Ikaw yung tao na kung dadating ang araw o gabi ay laman ng panalangin ko, na sana ako at ikaw, hindi man ngayon,
Ay magkaroon ng Tayo.
Araw, gabi kong pinagdadasal na sana,
Ako, ako yung taong nilaan sayo. Kalabisan man na hilingin, pero sana Ikaw ay maging akin.
Gusto kong bigyan ng katunayan na ako’y sayo. At ikaw? Ikaw ay akin lamang.

Pero Ako.
Ako yung tipo ng babae na ayaw ng lahat.
Ako yung tipo ng babae na hindi kagusto-gusto.
Yung babaeng di kamahal-mahal.
Ako yung taong hindi tipo ng isang ikaw.
Ako yung tao na sa mga hinahanap mong katangian ay wala.
Ako.
Ako yung babae na ipinanganak para lamang mangarap.

Namuhay sa lumang panahon pero ipinanganak sa modernong taon.
Nabuhay nang may pait sa puso, pero sa t’wing makikita ka,
Ang aparato, na sinlaki nitong aking kamao,
Tumitibok.
Tumatalon.
Ngunit takot.
Takot na mahulog.
Mahulog ng tuluyan sa walang kasiguraduhan.
Takot na mabasag.
Takot na mawasak.
Takot na masaktan.
Siguro tanggapin ko man o hindi,
Umiibig na ko.

Ang pusong sa pagmamahal ay uhaw,
Unti-unti mo ng tinutunaw.
Mahal.
Sabihin mong mahal mo din ako, at ako ay mananatili sa tabi mo.
Mahal.
Sabihin mong ako ay di mo kailangan,
At kahit masakit.
Bibitaw ako.

Sa bawat araw na dumadaan
Masayang imumulat ang aking mga mata
Para basahin ang mensahe
Na nanggaling sa pinakamamahal kong sinta.
Masaya.
Kahit na may kaunting problema
Pag-ibig ang siyang sa ati’y nagpatunay,
Na lahat ay kayang ibigay.
Ikaw na nagbigay sa akin ng inspirasyon
Nagbigay ng mga masasayang ngiti
Bumubuo ng aking mga araw
Ang iyong mga tawang puno ng saya,
Ang iyong mga matang puno ng ligaya
Ngunit lahat nga ng bagay ay may katapusan,
May wakas.
Dumating sa puntong kinailangan kong isakripisyo pati kaligayahan ko,
Para sa taong mahal kong totoo.
Nagawa ko siyang bitawan
Dahil at para sa relihiyong aming pinaniniwalaan.
Inipon ko lahat ng lakas ng loob
Upang kayanin kong malagpasan.
Pero ang mga luha,
Patuloy paring dumadaloy.
Ikaw na nagbigay ng saya at inspirasyon,
Ay siya rin palang magbibigay sa akin ng lungkot,
Pagdaramdam,
Pighati,
Pait,
At ala-alang hindi ko makalimutan.
Ang iyong mga matang nagbigay ng saya,
Ay napalitan ng lungkot.
Ngunit,
Diyos na ang may dahilan
Kung bakit ‘di natin pwedeng ipilit ang ating kagustuhan.
Relihiyon na ang siyang ating kalaban.
Mahal,
Mahal pa rin kita.
Pero para sa’yo,
Handa akong bumitaw
Kahit ang kapalit
Ay pait,
At sakit
Sa aking puso.

Matagal-tagal na rin pala,
Bago ako namulat sa reyalidad na tapos na,
At wala ka na.
Matagal-tagal na rin pala,
Bago ako bumitaw sa pagkakaibigang akala ko ay madudugtungan.
Matagal-tagal na rin pala,
Bago ko napagtantong hindi ko na pala kayang lumaban pa.
Ang tagal na pala.
Ang tagal na pala simula nang una tayong magkakilala.
Simula nang una tayong magkasama.
Magkasama sa laban
Kung saan magkasalungat tayo ng kaisipan.
Ang tagal na rin pala,
Mula nang maging malapit tayo sa isa’t-isa.
Hindi ko inaasahan,
Na sa tagal ng panahon na pinagsamahan,
Ay natapos ng gano’n na lang.
Hindi ko inaasahan,
Na sa tagal ng panahon na wala tayong ugnayan,
Ay makakalimutan mo ako,
Higit pa sa aking inaasahan.
Na sa tagal ng panahon
Na wala tayong komunikasyon,
Ay mananatili ka na lang na imahinasyon.